بررسی مقایسه ای میزان آنزیم های لاکتات دهیدروژناز وآسپارتات آمینوترانسفراز در بیماری های پریودنتال

مقدمه: بیماری پریودنتال یک بیماری عفونی، مزمن و چند فاکتوری است که با تخریب غیرقابل برگشت رشته های کلاژن و دیگر اجزای سازنده لثه و لیگامان پریودنتال و تحلیل استخوان آلوئول اطراف دندان و ایجاد پاکت پریودنتال مشخص می شود. پاسخ میزبان، به بیماری پریودنتال شامل تولید آنزیم های مختلف است که در اثر آسیب و مرگ سلول های استرومال، اپیتلیال و یا سلول های التهابی آزاد می شوند. هدف از این پژوهش، مقایسه غلظت آنزیم های بزاقی در بیماران مبتلا به پریودنتیت مهاجم منتشر و پریودنتیت مزمن خفیف تا متوسط، با افراد دارای پریودنشیم سالم بود. مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی، بزاق غیرتحریکی 25 نفر از بیماران مبتلا به پریودنتیت خفیف تا متوسط، و 15 فرد مبتلا به پریودنتیت مهاجم منتشر و 25 نفر از افراد با لثه سالم جمع آوری شد. میانگین میزان آنزیم های بزاقی لاکتات دهیدروژناز و آسپارتات آمینو ترانسفراز با استفاده از دستگاه اتو آنالیزر ra-st اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه anova وtukey در سطح معنی داری 95 درصد تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین سطح آنزیم بزاقی لاکتات دهیدروژناز در گروه های پریودنتیت مهاجم منتشر و پریودنتیت مزمن خفیف تا متوسط، و کنترل، به ترتیب 4/88 ± 1713، 65 ± 1492، 34 ± 1108 میکروگرم بر لیتر بود و اختلاف معنی دار بین آن ها وجود داشت (05/0p value < ). همچنین میانگین آنزیم بزاقی آسپارتات آمینو ترانسفراز در گروه های پریودنتیت مهاجم منتشر و پریودنتیت مزمن خفیف تا متوسط و کنترل، به ترتیب 6/5 ± 46/55 ، 03/3 ± 04/47 و 03/2 ± 04/32 میکروگرم بر لیتر بود که اختلاف معنی دار بین آن ها وجود داشت (05/0p value < ). نتیجه گیری: غلظت آنزیم های لاکتات دهیدروژناز و آسپارتات آمینو ترانسفراز در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال، بیشتر از افراد سالم است. ارزیابی این آنزیم ها می تواند برای تعیین میزان تخریب بافت های پریودنتال مفید باشد.